Անամալիան
Կար-չկար մի փողոց կար։ Այդ փողոցն հիանալի գեղեցկություն ուներ ։Մի պայծառ օր այդ փողոց, որոշեց այցելել Անամալիան։Նա հիանում էր ամեն ծաղկով և փորձում էր գտնել նոր ու նոր առարկաներ, որպեսզի դրանցով էլ հիանալ։Նա պատահական նկատեց,որ մաթեմատիկայի գիրքը տխուր է և հարձրեց նրան։
-Մաթեմատիկա ինչ է պատահել ախր դու ամենահետաքրքիր դասաիրքն ես։
Մաթեմաթիկան հենց, որ նայեց Անամալիային մի վարկյանում սկսեց թռվռալ և ժպտալ։Անամալիյան չհասկանալով թե ինչ պատահեց շաուրնակեց իր ճանապարհը։Անամալիան հանդիպեց նաև քիմիաին և կենսաբանությանը բայց իզարմանք նրան քիմիան և կենսաբանությունն արդեն տխուր չեին այլ ուրախ։Անամալիան հարցրեց քիմիային թե նրանք ինչից են նրանք այդքան ուրախ և հենց նրանք նայեցին Անամալիային մի ակնթարթում տխրեցին։Անամալիաի տրամն ընկավ։ Փողոցն դատարկվել էր և Անամալիան դառը-դառը քայլում էր գեղեցիկ փողոցով։Նրան էլ երբեք,ոչինչ չեր զվարճացնում։Միայ այն պահին երբ Անամալիան անցավ փողոցի մյուս կողմը լսվեց ցածր ձայն, որն կանչում էր նրան փողոցի մյուս կողմ։
